کد مطلب:33626 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:117
فقط تفاوت این دو گونه قرب در آن است كه در یكی از آنها تجلی ربوبی است و در دیگری فنای بنده در خداوند است (به همان معنای دقیقی كه عارفان می گویند). هیچ عارفی گمان ندارد كه آدمی بتواند و مجاز باشد كه دست طمع در الوهیت زند و پای بر مسند خدای بگذارد. در تمام این موارد همان خداوند است كه جلوه گاه تازه می یابد و خود را بیشتر می نمایاند. و بنده از آن استقلال پنداری كه برای خود قائل بود، رها می شود، و رفته رفته آن استقلال موهوم را بیشتر در می بازد و در خداوند بیشتر محو و فانی می گردد. [صفحه 193] آنچه گذشت، در خصوص نسبت یك فرد با خداوند بود. این مطلب به لحاظ جمعی جوانب و حكم دیگری دارد.
عارفان ما دو گونه قرب به خداوند قائل شده اند: قرب نوافلی و قرب فرائضی، یا قرب نفلی و قرب فرضی. در یكی از این قربها بنده در خدا فانی می شود و در دیگری خداوند در عبد تجلی می كند. در هر دو نوع، خدا به جای بنده می نشیند، نه آنكه بنده، خدا شود.
صفحه 193.